Tracheotomia to zabieg polegający na wytworzeniu otworu w przedniej ścianie tchawicy w celu wprowadzenia rurki tracheostomijnej. Należy do najczęściej wykonywanych procedur w intensywnej terapii, głównie u pacjentów wymagających przedłużającej się wentylacji mechanicznej płuc. Wytworzenie tracheostomii pozwala na skrócenie czasu prowadzenia wentylacji mechanicznej płuc, ułatwienie pielęgnacji dróg oddechowych oraz zwiększenie komfortu chorego [1]. W niniejszym opracowaniu termin „tracheotomia” odnosi się do procedury zabiegowej, natomiast „tracheostomia” – do powstałego w jej wyniku otworu w tchawicy [2]. Choć historia tracheotomii sięga czasów starożytnych, dopiero w XX wieku zabieg ten stał się standardem w opiece nad pacjentami krytycznie chorymi. Początkowo tracheotomię wykonywano głównie metodą chirurgiczną, natomiast obecnie coraz częściej stosuje się mniej inwazyjną technikę przezskórną, która wiąże się z mniejszym ryzykiem powikłań [3]. Główne wskazania do wyłonienia tracheostomii obejmują: potrzebę prowadzenia przedłużającej się wentylacji mechanicznej płuc, konieczność zapewnienia ochrony dróg oddechowych oraz ułatwienie procesu wycofywania się z mechanicznej wentylacji płuc. Trwa dyskusja dotycząca optymalnego momentu wykonania zabiegu. Dostępne badania sugerują, że wczesne wykonanie tracheostomii może skracać czas hospitalizacji, zmniejszać ryzyko zapalenia płuc związanego z wentylacją mechaniczną oraz ograniczać zapotrzebowanie na leki sedujące [4][5]. Niniejsza praca, oparta na przeglądzie dostępnych badań oraz na doświadczeniach klinicznych autorów, omawia rolę tracheotomii w leczeniu dorosłych pacjentów w stanie krytycznym – ze szczególnym