Wprowadzenie
Niedożywienie może dotyczyć nawet połowy pacjentów hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii (OIT) i stanowi negatywny czynnik prognostyczny w tej populacji. Prowadzi ono do spowolnionego gojenia się ran, powstawania odleżyn, upośledzenia odpowiedzi immunologicznej, rozwoju niewydolności nerek i powikłań septycznych oraz oraz ogranicza skuteczność farmakoterapii. Ponadto, niedożywienie przyczynia się do przedłużonej wentylacji mechanicznej z powodu osłabienia mięśni oddechowych oraz zmniejszenia napędu oddechowego. W konsekwencji może wydłużać czas hospitalizacji, zwiększać śmiertelność oraz podnosić ogólne koszty leczenia.
Leczenie żywieniowe stanowi integralną część postępowania z chorymi na OIT. Jego celem jest poprawa lub zachowanie stanu odżywienia chorych, niezdolnych do pokrycia zapotrzebowania odżywczego za pomocą standardowej diety. Zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Żywienia Klinicznego i Metabolizmu (ESPEN, European Society for Clinical Nutrition and Metabolism), metodą żywienia pierwszego wyboru jest żywienie doustne. Metodą drugiego wyboru jest żywienie przez przewód pokarmowy drogą dostępu sztucznego (dożołądkowo lub dojelitowo), czyli żywienie enteralne. Metodę trzeciego wyboru stanowi żywienie dożylne – pozajelitowe (parenteralne). Z uwagi na stan kliniczny pacjentów hospitalizowanych w OIT, szczególnie w krytycznej fazie choroby, gdy żywienie doustne jest niemożliwe, najbardziej fizjologicznym sposobem podaży substancji odżywczych jest żywienie enteralne.
Poniżej omówiono:
- podstawowe zasady leczenia żywieniowego na OIT,
- wskazania i przeciwwskazania do jego rozpoczęcia,
- plan wdrażania leczenia żywieniowego w tej populacji,
- zasady monitorowania leczenia podczas żywienia przez zgłębnik żołądkowy.
Dostęp tylko dla zalogowanych użytkowników.
Ekspercie! Zaloguj się lub załóż konto i ciesz się dostępem do wszystkich artykułów.
