Wstęp Interwencje z zastosowaniem przymusu bezpośredniego to interwencje obarczone wysokim ryzykiem i dla personelu ratunkowego, i dla pacjenta. Celem artykułu jest skrótowe, przystępne i praktyczne przedstawienie prawodawstwa w tym zakresie, gdyż „bezpieczeństwo własne” ratującego powinno obejmować nie tylko samą „fizyczną” interwencję (np. przytrzymanie i przymusową podaż leków), ale i bezpieczeństwo prawne (obejmujące wykonanie czynności przewidzianych w Ustawie o ochronie zdrowia psychicznego). Do artykułu załączono również skróconą wersję (ściągę), która może być przydatna w trakcie tych trudnych wyjazdów. Prawo Nadrzędnym aktem prawnym, który reguluje możliwość zastosowania przymusu bezpośredniego (PB) jest Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego. Artykuł 18. tejże Ustawy mówi, iż: „Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi (…), można stosować tylko wtedy, gdy (…) osoby te: dopuszczają się zamachu przeciwko: życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby, lub bezpieczeństwu powszechnemu, lub w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich otoczeniu, lub poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu leczniczego udzielającego świadczenia zdrowotne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej, innego zakładu leczniczego lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej.” Podkreślić należy, iż przymus bezpośredni może być stosowany nie tylko w stosunku do osób agresywnych, będących w stanie psychozy (ciężki epizod depresyjny z objawami psychotycznymi / epizod maniakalny w zaburzeniu afektywnym dwubiegunowym / schizofrenia).