Wprowadzenie Trudno sobie wyobrazić dzisiejszą nowoczesną terapię pacjenta bez podstawowej drogi podawania leków – za pomocą dostępu donaczyniowego. Droga ta zarezerwowana jest nie tylko do podawania leków, przetaczania płynów, krwi, ale również pobierania materiału do badań, czy też wykonywania pomiarów hemodynamicznych. Mnogość rozwiązań występujących na rynku pozwala nam na precyzyjne zaplanowanie terapii – nie tylko zgodnie z zaleconym leczeniem, ale również uwzględniając możliwości anatomiczne pacjenta, a także ergonomię pracy, której zachowanie znacznie wpływa na odciążenie personelu pielęgniarskiego.  Świat się zmienia i dostępy centralne już dawno nie są zarezerwowane tylko dla oddziałów intensywnej terapii, ani nawet dla lecznictwa szpitalnego. W opiece domowej – paliatywnej, długoterminowej – spotykamy pacjentów z zaimplementowanym cewnikiem do żył centralnych (PICC, Broviac, Groschong, Port). Współczesny personel pielęgniarski posiada kompetencje do profesjonalnej opieki na każdym etapie leczenia, zarówno przyczynowego, jak i objawowego oraz praktycznie we wszystkich lokalizacjach, w których przebywa pacjent. Wybór rodzaju dostępu jest decyzją indywidualną, chociaż w miarę możliwości podejmowaną zespołowo. Przykładowo konieczność wykonywania pomiarów hemodynamicznych czy stosowania silnych leków przemawia za dostępem centralnym. Zdarza się także, że kaniulacja naczyń obwodowych pacjenta sprawia trudności, żywotność założonego dostępu jest krótka, a chory wymaga pobierania materiału do badań – wtedy również jest to wskazanie do założenia dostępu centralnego lub