Wprowadzenie Podczas pandemii COVID-19 gwałtownie wzrosła liczba pacjentów z ciężkim ARDS (acute respiratory distress syndrome), wymagających intubacji i inwazyjnej mechanicznej wentylacji płuc. Najskuteczniejszą metodą optymalizacji warunków prowadzenia wentylacji mechanicznej płuc w tej grupie chorych, potwierdzoną w badaniach klinicznych, jest wentylacja w pozycji odwróconej na brzuchu (prone position). Metoda ta, pomimo potwierdzonej skuteczności klinicznej, niesie ze sobą szereg trudności technicznych i możliwych powikłań. Jej połączenie ze strategią wentylacji oszczędzającej płuca (lung protective ventilation) wydaje się być istotnym czynnikiem redukującym śmiertelność, czas wentylacji mechanicznej i leczenia na oddziale intensywnej terapii (OIT) w tej grupie chorych. Autorzy prezentują rozwiązania organizacyjne i techniczne dotyczące manewru układania pacjenta w pozycji odwróconej na brzuchu na podstawie własnych doświadczeń zdobytych w trakcie leczenia pacjentów z COVID-19.  Przed pandemią COVID-19 układanie pacjentów z umiarkowanym lub ciężkim ARDS (PaO2/FiO2 <200, <100 odpowiednio) w pozycji odwróconej na brzuchu (z ang. prone position) było rzadką praktyką w większości oddziałów intensywnej terapii w Polsce.  Pomysł wentylacji mechanicznej płuc w pozycji odwróconej na brzuchu u pacjentów z ciężkim ARDS nie jest nowy. W badaniu PROSEVA Guerin i wsp.1 udokumentowali skuteczność tej metody w zmniejszaniu śmiertelności w porównaniu do wentylacji w pozycji na plecach (16% vs 32%). Wyniki badania przełożyły się na wytyczne leczenia ARDS2,