Wprowadzenie Nerki odpowiadają za utrzymanie bilansu płynowego, równowagi kwasowo-zasadowej i jonowej, usuwanie produktów przemiany materii i cytokin oraz stanowią kluczowy element ograniczenia reakcji zapalnej i prawidłowego funkcjonowania innych układów. Patogeneza AKI na Oddziałach Intensywnej Terapii jest złożona i wieloczynnikowa (vide cz.1 serii) –  w tej części opracowania przedstawiono wskazania do terapii nerkozastępczej (RRT) i omówiono optymalny moment jej rozpoczęcia.1,2 Kontekst i znaczenie AKI Uszkodzenie nerek stanowi najczęstszą składową zespołu niewydolności wielonarządowej (MODS) u chorych we wstrząsie septycznym. AKI może również towarzyszyć innym ciężkim jednostkom chorobowym leczonym w warunkach intensywnej terapii, takim jak zdekompensowana niewydolność serca lub wątroby, ciężkie zaburzenia metaboliczne, zespoły zmiażdżenia czy choroby mieloproliferacyjne. Połączenie osobniczych czynników predysponujących, upośledzonej perfuzji nerek oraz niekontrolowanego procesu zapalnego często doprowadzają do ostrego uszkodzenia nerek, a w skrajnych przypadkach do ich ostrej niewydolności z całkowitą utratą funkcji. Mając na uwadze niekorzystny wpływ zaburzeń funkcji nerek na rokowanie chorych, każdy przypadek AKI wymaga niezwłocznego rozważenia konieczności wdrożenia terapii nerkozastępczej z uwzględnieniem stanu klinicznego pacjenta i parametrów laboratoryjnych.3 Wskazania do rozpoczęcia terapii nerkozastępczej (RRT) Wskazania do rozpoczęcia RRT możemy podzielić na bezwzględne i względne. W przypadku wskazań bezwzględnych, RRT jest traktowane jako leczenie bezpośrednio ratujące życie i musi być wdrożone jak najszybciej. O wskazaniach względnych