Wprowadzenie Ostre uszkodzenie nerek (AKI) jest jednym z najczęstszych zaburzeń występujących u pacjentów hospitalizowanych na oddziałach intensywnej terapii (OIT). W zależności od cytowanego źródła, jego częstość szacuje się pomiędzy 10%, a 50%. Może pojawiać się de novo lub nakładać się na istniejącą, przewlekłą chorobę nerek. W populacji pacjentów OIT, AKI jest najczęściej elementem zespołu niewydolności wielonarządowej (MODS) w przebiegu wstrząsu septycznego.  AKI to heterogenny zespół o zróżnicowanej etiologii. Czynniki ryzyka AKI to m.in.: sepsamasywny urazchoroby układowezabiegi kardiochirurgiczneprzewlekła choroba nerekzatrucia. Zaburzenia funkcji nerek mają istotny wpływ na ciężkość stanu chorego i jego rokowanie. Jest to widoczne w najczęściej używanych na OIT skalach, tj. skali SOFA (ocena ciężkości sepsy) oraz APACHE III (ocena rokowania). Wystąpienie AKI w trakcie hospitalizacji wpływa nie tylko na aktualny stan i krótkoterminowe rokowanie pacjenta, ale niesie za sobą długoterminowe konsekwencje w postaci zwiększonej śmiertelności i chorobowości. Do odległych konsekwencji AKI należą m.in. przejście formy ostrej uszkodzenia nerek w przewlekłą, negatywny wpływ na układ krążenia czy zwiększona podatność na kolejne epizody AKI. W trakcie hospitalizacji powinniśmy regularnie oceniać funkcję nerek, dbać o optymalne nawodnienie oraz unikać procedur i leków obarczonych zwiększonym ryzykiem nefrotoksyczności. Identyfikacja pacjentów podatnych na wystąpienie AKI i optymalizacja ich leczenia celem uniknięcia nieodwracalnych powikłań narządowych ma zasadnicze znaczenie w