Wprowadzenie Interdyscyplinarna współpraca w opiece nad pacjentem, zwłaszcza w sytuacjach, w których konieczne jest dynamiczne działanie, warunkuje wybór optymalnego postępowania. Niewątpliwie z taką sytuacją mamy do czynienia, przygotowując pacjenta do zabiegu operacyjnego i w opiece okołooperacyjnej. Pomimo częstego występowania chorób tarczycy w populacji ogólnej nie opracowano dotąd wytycznych postępowania i jednoznacznych zasad kontroli czynności hormonalnej tarczycy zarówno przed planowanym, jak i przed pilnym zabiegiem operacyjnym. W codziennej praktyce klinicznej spotykamy się też z przypadkami braku zgody na przeprowadzenie zabiegu ze względu na nieznacznie odbiegające od normy stężenie TSH w surowicy przy prawidłowych stężeniach wolnych hormonów tarczycy (FT4 i FT3), także u pacjentów z jatrogennymi subklinicznymi zaburzeniami funkcji tarczycy, do czego nie powinno dochodzić. Częste wzajemne niezrozumienie pomiędzy specjalistami biorącymi udział w opiece nad pacjentem lub oczekiwanie na zbędne wyniki badań specjalistycznych bądź konsultacje pociągają za sobą wybór sposobu postępowania, który nie jest optymalny dla chorego, z niepotrzebnym odraczaniem terminu zabiegu włącznie. Dbając więc o dobro chorego, musimy przestrzegać zasad, które z jednej strony zapewnią mu jak największe bezpieczeństwo w okresie okołooperacyjnym, z drugiej zaś nie przyczynią się do niepotrzebnych opóźnień leczenia chirurgicznego. Ma to szczególne znaczenie w przypadku zabiegów pilnych lub przeprowadzanych ze wskazań życiowych. W takich sytuacjach nie ma bowiem czasu na zbędne rozważania, a sposób postępowania nie powinien budzić wątpliwości. Pomimo wielu prób nie sformułowano jednak do tej pory jasnych wskazówek dla osób biorących udział w opiece okołooperacyjnej co do optymalnego postępowania u pacjentów z podejrzewaną lub z rozpoznaną