Wprowadzenie Choroby restrykcyjne układu oddechowego stanowią niejednorodny zbiór jednostek klinicznych charakteryzujących się zmniejszeniem całkowitej pojemności płuc (TLC). U ich podłoża mogą leżeć zarówno nieprawidłowości w obrębie tkanki płucnej (np. choroby śródmiąższowe płuc), deformacje klatki piersiowej, jak i choroby nerwowo‑mięśniowe. Odmienna patofizjologia determinuje zagrożenia okołooperacyjne i postępowanie. Choroby śródmiąższowe płuc zaburzają funkcjonowanie bariery pęcherzykowo‑włośniczkowej, a w konsekwencji prowadzą do hipoksemicznej niewydolności oddechowej w mechanizmie niedopasowania wentylacji do perfuzji płuc (V/Q). Szczególną grupę stanowią chorzy z deformacjami klatki piersiowej lub chorobami nerwowo‑mięśniowymi, u których może dochodzić do hipowentylacji, skutkującej hipoksemiczno‑hiperkapniczną niewydolnością oddechową. Ocena przedoperacyjna Przedoperacyjna ocena pacjenta z chorobą restrykcyjną układu oddechowego ma na celu ocenę stopnia zaawansowania choroby, weryfikację stosowanego leczenia oraz optymalizację kontroli chorób współistniejących. Wywiad lekarski W wywiadzie należy się skoncentrować na objawach choroby podstawowej, takich jak: duszność, kaszel, krwioplucie, ograniczona tolerancja wysiłku fizycznego. Należy również zwracać uwagę na objawy mogące świadczyć o hiperkapnii: ból głowy, senność w ciągu dnia czy splątanie. Ocenie podlega zarówno nasilenie objawów w momencie konsultacji anestezjologicznej, jak i zmiana ich nasilenia w przebiegu choroby, co pozwala oszacować jej dynamikę. Zasadnicze znaczenie ma ustalenie, czy chory stosuje tlenoterapię bierną lub nieinwazyjną wentylację mechaniczną (NIV) w warunkach domowych, oraz odnotowanie parametrów danej metody leczenia przewlekłej niewydolności