Wprowadzenie Niewydolność serca (NS) często określa się mianem „epidemii XXI wieku”.1 Szacuje się, że występuje ona u 1–2% dorosłej populacji krajów rozwiniętych, co stanowi 64,3 miliona osób, choć rzeczywista częstość występowania jest prawdopodobnie większa.2‐4 Według raportu Asocjacji Niewydolności Serca Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, opracowanego na podstawie danych pochodzących z Narodowego Funduszu Zdrowia, w Polsce NS występuje u 1,2 miliona osób, a 140 tysięcy umiera z jej powodu każdego roku.1 Częstość występowania NS zwiększa się wraz z wiekiem i wynosi >10% u osób w wieku ≥70 lat.4 Całkowita zapadalność w Europie zwiększa się w ostatnich latach z powodu starzenia się społeczeństwa i wynosi około 3/1000 osobolat.4 Mimo istotnego spadku umieralności związanej z chorobami sercowo‐naczyniowymi (ChSN) rokowanie w NS jest nadal niekorzystne, a choroba ta stanowi jedną z głównych przyczyn zgonów na świecie.4,5 W ciągu 5 lat od rozpoznania NS umiera 40–67% chorych.4 NS wiąże się również ze znacznym obciążeniem – zarówno socjalnym, jak i ekonomicznym – systemów ochrony zdrowia. Ponad połowa chorych hospitalizowanych z powodu NS wymaga ponownych hospitalizacji, a co 4. chory powraca do szpitala w ciągu 30 dni od wypisu.1 Zgodnie z wytycznymi European Society of Cardiology (ESC) z 2021 roku poświęconymi diagnostyce i leczeniu ostrej (ONS) i przewlekłej niewydolności serca (PNS) chorobę tę dzieli się