Opieka okołooperacyjna nad chorym z bradykardią lub tachykardią

Wprowadzenie Zaburzenia rytmu serca występują często w okresie okołooperacyjnym. Tradycyjnie bradykardię definiuje się jako zmniejszenie częstotliwości rytmu serca <60/min, a tachykardię jako jej zwiększenie do >100/min. Punkty odcięcia zostały ustalone arbitralnie, lecz w praktyce klinicznej pogorszenie parametrów hemodynamicznych wymagające leczenia obserwuje się dopiero przy zwolnieniu rytmu serca do <30–40/min lub przyspieszeniu do >150–180/min. Ogólna zasada postępowania opiera się na ustaleniu, czy obserwowana bradykardia lub tachykardia to: zjawisko fizjologiczne lub czynnościowe – przejściowe, niewymagające interwencji bądź przedłużające się i wymagające poszukiwania przez anestezjologa przyczyny w odniesieniu do przebiegu operacjiorganiczna bradykardia (blok przedsionkowo–komorowy [AV]) lub tachykardia (częstoskurcz komorowy [VT]/nadkomorowy [SVT]) – sytuacje potencjalnie groźne same w sobie, wymagające oceny oraz odpowiedniego leczenia. Ocena przedoperacyjna jest optymalną okazją do identyfikacji czynników ryzyka wystąpienia brady- i tachyarytmii, co pozwala odpowiednio przygotować chorego do bezpiecznego przeprowadzenia operacji. Kwalifikacja do operacji Bradyarytmia Zabieg planowy Przeoperacyjna ocena kardiologiczna chorego z bradykardią przebiega w sposób analogiczny jak podczas ustalania wskazań do wszczepienia stymulatora serca. Należy ocenić występowanie u chorego objawów podmiotowych i przedmiotowych bradykardii oraz określić na podstawie EKG spoczynkowego lub rejestrowanego metodą Holtera, czy przyczyną bradykardii jest zwolniony automatyzm węzła zatokowo-przedsionkowego, czy też zaburzenia przewodzenia AV. Stymulator serca należy wszczepić przed operacją, jeśli się stwierdzi: całkowity blok AVblok