Wstęp Sepsa jest najczęstszą przyczyną wstrząsu dystrybucyjnego u pacjentów chirurgicznych. Natychmiastowy zabieg jest zwykle najbardziej skuteczną metodą kontroli ogniska zakażenia. Przykładami zakażeń wymagających szybkiej interwencji chirurgicznej są: martwicze zapalenie powięzi, resekcja sperforowanego jelita, usunięcie zainfekowanego ciała obcego czy drenaż ropnia. Przeprowadzenie znieczulenia do – koniecznej przecież – operacji to duże anestezjologicze wyzwanie, wymagające zrozumienia patofizjologii choroby oraz przewidywania efektu podanych środków farmakologicznych na (już i tak zaburzony) organizm. W tym wpisie zajmę się odrębnością postępowania anestezjologicznego na sali operacyjnej u pacjenta we wstrząsie dystrybucyjnym, spowodowanym ciężkim zakażeniem. Nie będę omawiać wstępnego postępowania, które powinno zostać przeprowadzone jeszcze w szpitalnym oddziale ratunkowym, zgodnie z wytycznymi Surviving Sepsis Campaign. Monitorowanie śródoperacyjne Dostęp dotętniczy Wkłucie dotętnicze jest przydatne do ciągłej kontroli ciśnienia tętniczego krwi, a także oceny dynamicznych wskaźników hipowolemii (np. PPV, Pulse Pressure Variation). W czasie znieczulenia pozwala nam ona także na powtarzalne pomiary point-of-care, co pozwala optymalizować prowadzone przez nas znieczulenie. Idealną sytuacją jest założenie “tętnicy” jeszcze przed indukcją znieczulenia, jednakże u pacjenta we wstrząsie nie powinno to opóźniać rozpoczęcia operacji – możliwe jest rozpoczęcie znieczulenia także bez tego dostępu. Przy jego braku warto skorzystać z alternatywnych metod oceny stany wypełnienia łożyska naczyniowego – od najprostszych wskazówek w badaniu przedmiotowym (np.