Wprowadzenie U większości pacjentów w oddziale intensywnej terapii (OIT) ciśnienie śródbrzuszne (IAP – intra-abdominal pressure) mieści się w przedziale 5-7 mmHg i jest wprost proporcjonalne do wskaźnika masy ciała (BMI – body mass index). Nadciśnienie śródbrzuszne (IAH – intra-abdominal hypertension) definiuje się jako utrzymywanie się wartości IAP powyżej 12 mmHg, przy czym u chorych otyłych IAP może osiągać wartość 10–15 mmHg bez występowania cech niewydolności narządowej. W tabeli 1 przedstawiono podział IAH na stopnie, w zależności od wartości ciśnienia. Mianem zespołu ciasnoty śródbrzusznej (ACS – abdominal compartment syndrome) określa się dysfunkcję narządów spowodowaną IAH. Podobnie, jak w przypadku ośrodkowego układu nerwowego, tak i w tym przypadku można określić ciśnienie perfuzji brzusznej (APP – abdominal perfusion pressure): APP = MAP – IAP. Wyniki badań klinicznych wskazują, że utrzymywanie wartości APP >60 mmHg koreluje z poprawą przeżywalności u chorych z ACS i IAH.  W badaniach klinicznych ACS rozpoznaje się przy IAP >20 mmHg, jednak w praktyce klinicznej, w rozpoznawaniu ACS nie należy się posługiwać jedynie wartością IAP, a raczej zwracać uwagę na oznaki niewydolności narządowej. Stopień IAHWartości IAPI12-15 mmHgII16-20 mmHgIII21-25 mmHgIV>25 mmHgTab. 1. Stopnie nadciśnienia śródbrzusznego w zależności od wartości ciśnienia Etiologia IAH Etiopatogeneza IAH obejmuje zwiększenie objętości wewnątrzbrzusznej, lub spadek podatności ścian jamy brzusznej (bądź