Leczenie zakażeń wywołanych szczepami wielolekoopornymi

Opracowanie przygotowano na podstawie rekomendacji Narodowego Programu Ochrony Antybiotyków 2022 oraz wytycznych Infectious Diseases Society of America 2023. Pandemia COVID-19, z powodu bardzo szerokiego i często nieuzasadnionego stosowania antybiotyków przyniosła lawinowy wzrost zakażeń szczepami bakterii wielolekoopornych w szpitalach i na oddziałach intensywnej terapii. W leczeniu zakażeń tymi patogenami często dostępny jest tylko jeden typ antybiotyku lub istnieje konieczność poszukiwania tzw. terapii ratunkowych (bez ugruntowanych danych w literaturze), ponieważ wzorzec oporności drobnoustroju uniemożliwia stosowanie standardowych schematów leczenia o udowodnionej skuteczności i bezpieczeństwie. Nierzadko, w celu przełamania oporności drobnoustroju, niezbędne jest zastosowanie antybiotykoterapii złożonej. Dane zbierane przez Krajowy Ośrodek Referencyjny ds. Lekowrażliwości Drobnoustrojów w ramach Europejskiej Sieci Monitorowania Lekooporności EARS-Net wskazują na systematycznie zwiększającą się w Polsce częstość występowania oporności na karbapenemy u pałeczek Klebsiella pneumoniae izolowanych z posiewów krwi – z 6,4% w 2017 do 19,5% w roku 2021. Przyczyną tego zjawiska jest głównie rozprzestrzenianie się szczepów K. pneumoniae wytwarzających karbapenemazy NDM (metalo-β-laktamaza typu New Delhi) oraz karbapenemazy KPC (karbapenemaza Klebsiella pneumoniae). W przypadku Escherichia  Coli oporność na karbapenemy jest w Polsce zjawiskiem rzadkim, na poziomie ok. 0,1%.  Problem wielolekooporności jest o tyle istotny, że zakażenia pałeczkami Enterobacteriaceae wytwarzającymi karbapenemazy (CPE) leczy się znacznie trudniej, często dłużej, a w przypadku bakteriemii