Krótkie kaniule i problem, którego nie ma

Wprowadzenie Krótkie kaniule dożylne (ang. peripheral intravenous catheter – PIV)  to podstawowy element pielęgniarskich działań terapeutycznych obejmujących terapię dożylną, obecny także w praktyce innych członków zespołu interdyscyplinarnego. Właściwa terapia infuzyjna powinna stanowić świadomy, długofalowy plan terapeutyczny determinowany wskazaniami klinicznymi i stanem chorego. Bezpieczne uzyskanie dostępu dożylnego, odpowiednie traktowanie kaniuli przed, w trakcie i po podaży leków zgodnie ze standardami postępowania, stanowi drogę do sukcesu terapeutycznego. Skracanie tej drogi to droga donikąd. Traktowanie dostępów naczyniowych bez należytej staranności jest przyczyną poważnych, ale pomijanych problemów, jakimi są: zakładanie PIV niezgodnie ze wskazaniami, w nieodpowiednim rozmiarze i miejscu. Do takiego stanu rzeczy przyczynia się kilka czynników: deficyt wiedzy i umiejętności, nieaktualizowane procedury niezgodne z aktualną wiedzą naukową, niewielkie naukowe zainteresowanie obszarem kaniulacji i infuzji obwodowej oraz, w konsekwencji, brak świadomości personelu medycznego. Stan obecny Zgodnie ze “zwyczajami klinicznymi” niezależnie od specjalności kaniulacja obwodowa spoczywa w rękach personelu pielęgniarskiego. Kwalifikację do PIV, opiekę nad założonym PIV i decyzję o jego usunięciu najczęściej podejmuje ta część zespołu terapeutycznego. Brakuje często jednak innego elementu, tj. kwalifikacji do odpowiedniego dostępu naczyniowego w ogóle. W większości przypadków decyzja ta albo należy, albo jest wręcz przekazywana w gestie zespołu lekarskiego. Czy słusznie? To zależy od ośrodka i relacji w

Dostęp tylko dla zalogowanych użytkowników.
Ekspercie! Zaloguj się lub załóż konto i ciesz się dostępem do wszystkich artykułów.

Logowanie

Czytaj także:

Komentarze zamknięte.

Przejdź do treści