Wprowadzenie Krótkie kaniule dożylne (ang. short peripheral catheter – SPC)  to podstawowy element pielęgniarskich działań terapeutycznych obejmujących terapię dożylną, obecny także w praktyce innych członków zespołu interdyscyplinarnego. Właściwa terapia infuzyjna powinna stanowić świadomy, długofalowy plan terapeutyczny determinowany wskazaniami klinicznymi i stanem chorego. Bezpieczne uzyskanie dostępu dożylnego, odpowiednie traktowanie kaniuli przed, w trakcie i po podaży leków zgodnie ze standardami postępowania, stanowi drogę do sukcesu terapeutycznego. Skracanie tej drogi to droga donikąd. Traktowanie dostępów naczyniowych bez należytej staranności jest przyczyną poważnych, ale pomijanych problemów, jakimi są: wprowadzanie SPC niezgodnie ze wskazaniami, w nieodpowiednim rozmiarze i miejscu. Do takiego stanu rzeczy przyczynia się kilka czynników: deficyt wiedzy i umiejętności, nieaktualizowane procedury niezgodne z aktualną wiedzą, niewielkie naukowe zainteresowanie obszarem kaniulacji i infuzji obwodowej oraz, w konsekwencji, brak świadomości personelu medycznego. Stan obecny Zgodnie ze “zwyczajami klinicznymi” niezależnie od specjalności kaniulacja obwodowa spoczywa w rękach personelu pielęgniarskiego. Kwalifikację do SPC, opiekę nad założonym SPC i decyzję o jego usunięciu najczęściej podejmuje ta część zespołu terapeutycznego. Brakuje często jednak innego elementu, tj. kwalifikacji do odpowiedniego dostępu naczyniowego w ogóle. W większości przypadków decyzja ta albo należy, albo jest wręcz przekazywana w gestie zespołu lekarskiego. Czy słusznie? To zależy od ośrodka i relacji w nim