Hiperoksja i normoksja – kontekst kliniczny leczenia tlenem

Tlenoterapia, czyli wykorzystanie tlenu w celach terapeutycznych, stanowi jedną z najczęściej stosowanych interwencji leczniczych w dzisiejszej medycynie. Zastosowanie tlenoterapii nie ogranicza się jedynie do schorzeń układu oddechowego, wykorzystuje się ją również w stanach nagłych z różnych dziedzin medycyny. Tlen jest niezbędny dla pacjentów z hipoksemią, czyli z niskim poziomem tlenu we krwi. Niemniej jednak, niewłaściwe zrozumienie zagrożeń związanych z nadmierną podażą tlenu może prowadzić do wystąpienia hiperoksemii, która w wielu przypadkach może być niebezpieczna. Podstawowe informacje Tlenoterapia ma swoje korzenie w XVIII wieku, ale dopiero w 1885 roku George Holtzapple opisał przypadek zastosowania tlenu u pacjenta z ciężkim zapaleniem płuc, co spowodowało wzrost popularności tlenoterapii jako metody leczenia. Co ciekawe, już wcześniej w 1878 i później w 1899 roku, pojawiły się doniesienia na temat neurotoksyczności tlenu oraz jego destrukcyjnym działaniu na tkankę płucną. W normalnych warunkach, podczas oddychania powietrzem atmosferycznym, zawartość tlenu wynosi 21%. W takiej sytuacji, prężność tlenu we krwi tętniczej (PaO2) utrzymuje się poniżej 100 mmHg i zazwyczaj mieści się w zakresie 70-97 mmHg. Jednakże, w przypadku zwiększenia zawartości tlenu w mieszaninie oddechowej lub zwiększenia ciśnienia gazu, może wystąpić hiperoksemia, co oznacza przekroczenie poziomu PaO2 wynoszącego 100 mmHg. Hiperoksemia prowadzi do wzrostu prężności tlenu na poziomie komórkowym, czyli