Artykuł dotyczy znaczenia stosowania drenażu płynu mózgowo-rdzeniowego u chorych po krwotoku podpajęczynówkowym wywołanym pękniętym tętniakiem naczyń mózgowych. Celem badania było ustalenie skuteczności wczesnego drenażu płynu mózgowo-rdzeniowego w połączeniu z standardową opieką u pacjentów po takim krwotoku.  Badanie EARLYDRAIN było wieloośrodkowym badaniem klinicznym z randomizacją, przeprowadzanym w 19 ośrodkach w Niemczech, Szwajcarii i Kanadzie.  Analizowano 287 dorosłych pacjentów z ostrym krwotokiem podpajęczynówkowym wywołanym tętniakiem mózgu. U 143 pacjentów po pęknięciu tętniaka mózgu prowadzono standardową opiekę, a u 144 pacjentów dodatkowo zastosowano wczesny drenaż lędźwiowy. Drenaż lędźwiowy rozpoczynano w ciągu 72 godzin od krwotoku podpajęczynówkowego. Głównym punktem końcowym była ocena częstości niekorzystnego stanu neurologicznego zmodyfikowaną skalę Rankina wynoszącą od 3 do 6 (zakres od 0 do 6), ocenianą 6 miesięcy po krwotoku podpajęczynówkowym. Wsród 287 pacjentów uwzględnionych w badaniu, 197 (68,6%) stanowiły kobiety, a mediana (IQR) wieku wynosiła 55 (48-63) lata. Po 6 miesiącach, 47 pacjentów (32,6%) w grupie z drenażem lędźwiowym i 64 pacjentów (44,8%) w grupie otrzymującej standardową opiekę miało niekorzystne wyniki neurologiczne (wskaźnik ryzyka, 0,73; 95% CI, 0,52 do 0,98; różnica bezwzględna ryzyka, -0,12; 95% CI, -0,23 do -0,01; P = 0,04).  Pacjenci leczeni drenażem lędźwiowym mieli również mniej wtórnych udarów niedokrwiennych mózgu przy wypisie ze szpitala (41 pacjentów [28,5%] w