Deksmedetomidyna w sedacji chorych na oddziałach intensywnej terapii

Deksmedetomidyna – mechanizm działania Deksmedetomidyna to wysoce selektywny agonista receptora alfa-2 adrenergicznego (α2:α1 1620:1). Jest popularnym lekiem wykorzystywanym do sedacji pacjentów w warunkach oddziału intensywnej terapii (OIT). Receptory alfa 2 adrenergiczne to grupa receptorów sprzężonych z białkiem Gi (hamującym), obficie rozmieszczonych w ośrodkowym i obwodowym układzie nerwowym, mięśniówce gładkiej naczyń krwionośnych czy narządach wewnętrznych. Ich pobudzenie prowadzi do zmniejszenia uwalniania noradrenaliny z zakończeń nerwowych oraz do hiperpolaryzacji błony komórkowej, co skutkuje zahamowaniem przewodzenia bodźców nerwowych. Deksmedetomidyna, poprzez hamowanie aktywności neuronów jądra miejsca sinawego w pniu mózgu wywołuje efekt sedatywny oraz zmniejsza aktywność układu współczulnego. Z kolei przez działanie na poziomie rogów tylnych rdzenia kręgowego wykazuje działanie analgetyczne. Zastosowanie kliniczne Główne wskazania do stosowania deksmedetomidyny to: Sedacja pacjentów na OIT, którzy wymagają sedacji od 0 do -3 w skali Richmond Agitation-Sedation Scale (RASS); (sedacja nie głębsza niż reakcja w odpowiedzi na głos). Sedacja proceduralna niezaintubowanych pacjentów. Jeden z elementów anestezji nisko/bezopioidowej. Adiuwant w znieczuleniu podpajęczynówkowym i w blokadach nerwów obwodowych. Do jej największych zalet należą: krótki czas działania wynoszący około 6 minut (w przypadku przedłużonego wlewu okres półtrwania wydłuża się – tzw. okres półtrwania wrażliwy na kontekst), łatwość sterowania głębokością sedacji (od płytkiej do umiarkowanej), niskie ryzyko depresji ośrodka oddechowego, zmniejszenie częstości