Wprowadzenie W styczniowym “Anesthesiology” pojawiły się zaktualizowane wytyczne dotyczące postępowania w przypadku trudnych dróg oddechowych. Firmują je najważniejsze stowarzyszenia, które specjalizują się w tym temacie, w tym między innymi American Society of Anesthesiology, European Society of Anaesthesiology and Intensive Care oraz European Airway Management Society. W tym wpisie pochylam się nad najważniejszymi zaleceniami, które zawiera ten dokument. Definicje trudnych dróg oddechowych W pierwszym rozdziale autorzy dbają o to, by wszyscy posługiwali się tymi samymi definicjami w konkretnych sytuacjach. Oto one: trudna wentylacja na maskę (difficult facemask ventilation): niemożność uzyskania adekwatnej wentylacji, potwierdzonej np. przez końcowowydechowe stężenie dwutlenku węgla, z jednego lub więcej powodów: maska “nie siedzi”, występuje znaczny przeciek, nadmierny opór wdechowy lub wydechowytrudna laryngoskopia (difficult laryngoscopy): niemożność uwidocznienia fałdów głosowych mimo wielu prób laryngoskopiitrudna wentylacja z użyciem urządzeń nadgłośniowych (difficult supraglottic airway ventilation): niemożność uzyskania adekwatnej wentylacji z takich samych powodów, jak wymienione przy trudnej wentylacji na maskętrudna lub niemożliwa intubacja (difficult or failed intubation): do intubacji konieczne są wielokrotne próby bądź intubacja jest niemożliwa pomimo wielokrotnych próbtrudna lub nieudana ekstubacja (difficult or failed extubation): utrata drożności dróg oddechowych po ekstubacji, bądź usunięciu przyrządu nadgłośniowego u pacjenta ze spodziewaną lub potwierdzoną trudną intubacjątrudny lub niemożliwy dostęp inwazyjny do dróg