Cewniki pośrednie i organizacja ich wykorzystania w praktyce klinicznej

Wprowadzenie Częste i wielotygodniowe hospitalizacje powodują wzrost liczby pacjentów z „trudnym dostępem naczyniowym”. Do tej grupy zalicza się najczęściej osoby otyłe (BMI ≥30), odwodnione oraz obciążone tendencją do pękania żył. To coraz częstszy problem w praktyce klinicznej, który dotyka wszystkich członków zespołów terapeutycznych uczestniczących w terapii dożylnej. Słaba identyfikacja chorych, u których uzyskanie dostępu naczyniowego może być trudne oraz brak strategii wyboru odpowiedniego dostępu skutkują wielokrotnymi, nieudanymi próbami kaniulacji.  Pacjent hospitalizowany, u którego kolejne próby uzyskania dostępu do żyły obwodowej nie przynoszą efektu lub jest on krótkotrwały ze względu na krótką przeżywalność krótkich kaniul obwodowych (ang. peripheral intravenous catheter – PIV), nawet przy wykorzystaniu ultrasonografii, najczęściej jest kwalifikowany do założenia dożylnego cewnika centralnego (ang. central venous catheter – CVC). Często zupełnie niepotrzebnie. Zdj. 1. Trudny dostęp dożylny u pacjenta po wielokrotnych kaniulacjach PIV i wprowadzony cewnik pośredni z rozgałęziaczem 3-światłowym z łącznikami bezigłowymi i korkami dezynfekującymi (źródło: archiwum własne autora) Coraz powszechniej w praktyce klinicznej pojawiają się cewniki pośrednie (dostęp typu midline, ang. midline catheter – MC), które wypełniają niszę między PIV, a CVC. W Stanach Zjednoczonych Ameryki wprowadzono je w połowie XX wieku i wykorzystuje się do dziś. Pandemia COVID-19 pomimo spowodowania spustoszenia w różnych obszarach ochrony zdrowia otworzyła drzwi